ვზივარ ოთახში . ოთხაში ბუღი დგას , თამბაქოს ტკბილი სურნელით გაჯერებული , ფერადი ღრუბელი . ზამთარია . ხეები ფერადი , ხასხასა ფერებიანი , ფოთლებით არის დატვირთული . ზამთარია თუმა არ უნდათ მათი გაშვება მოხუც ხეეებს . კლეჩატი წითელ ყვითელ კუბებიანი მაისური მაცვია და რომ ვუყურებ თვალებს მიხალისებს , და იმ ცრემლს მიდუღებს რომელიც მომდგომია თვალს . ორპირია , ფანჯარაც და კარიც ღია მაქვს . ზამთრის სუსხი ძვლებს მითბობს . პეპლების ფარფატისა და ჭიანჭველების სეირნობის რა მოგახსენოთ მაგრამ , ვგრძნობ რომ რაღაც სასიამოვნო თბილი სითხე ტალღებად ეხეთქება ორგანიზმს და გულს მიჩქარებს . გულის ცემა არ მესმის , უფროსწორად მესმის მაგრამ ვხვდები რომ ჩემი ნამდვილად არ არის. თოვლის ფანტელები ნაზად ადნება ფანჯარას და წვეთად გადაქცეული იღვერბა ჩემს ოთხაში (ფანჯარა ხომ ღია მაქვს ) წვეთების წკაპა-წკუპი მელოდიად ჩამესმის და სიმშვიდეს ჩამჩურჩულებს.
– რატომ გაქვს ღია კარები ?
-გამარჯობა მეგობარო .
-გამარჯობა…. გამარჯობა ,(მწარედ ჩაეცინა ) გამარჯვება ჩემგან შორს , არაფერში არ მიმართლებს .
-გაგიმართლებს . (გავიღიმე მე , თუმცა ალბათ განსხვავებულად )
-იმედს მაძლევ?! არ გამოგივა , იმედი სისულელეა, სისულელეა გჯეროდეს რომ შეიძლება მოხდეს რაღაც რაც შეგიცვლის ფუჭ და დაჭაობებულ ცხოვრებას.
-არაფერი მიპასუხია .
-ძალიან ცივა ოთახში არ გინდა დავხუროთ ფანჯარა ?
-არა , მცხელა .
– როგორც ჩანს არ ხარ ლაპარაკის ხასიათზე . და წავიდა .
ორი კვირა გადის ჩემი ოთახი უფრო და უფრო ფერადი ხდება , წვეთებიც უფრო მელოდიური .
– ისევ ღია გაქვს კარები ?! გამარჯობა .
-აკი არ მჯერა გამარჯვების იმედების და სხვა რამეებისო ?
– როგორც ჩანს დავიჯერე .
-კარგახანს მდუმარების ორმოში ჩავიძირეთ ორივენი . გამახსენდა რომ საშინლად აწუხებდა ხოლმე სიჩუმე მას და ვკითხე . რა ხდება რატომ მოხვედი ? (სასხვათაშორსო კითხვა უხერხულობის მორევის გასაპობად )
-არ ვიცი როგორ გითხრა , მგონი მიყვარს .
-გააგრძელე !
-მგონი მიყვარს
-სულ ეს არის ?
-სულ ეს არის ყველაფერი .
დუმილი ამჯერად საათის ზარმა დაარღვია.
-წავალ. არაფერი ვუპასუხე.
-წასვლისას გამომძახა , მოუხდა შენს ოთახს შეღებვა ნათელი ფერები მომწოონს მომწონს , კარგი ქენი რომ შეღებე . ახალი მაისურიც მომწონს , მუქი ფერები არ გიხდება როგორც ჩანს.
-ქურთუკი გრჩება.
-იყოს არ მინდა ისედაც ცხელა გარეთ .
გამეღიმა , არაფერი თითქოს გასაღიმებელი , უბრალოდ ოთახი არ შემიღებავს და თანაც იგივე მაისური მეცვა. გარეთ ისევ თბილი სუსხი იდგა და ფანტელები ნარნარით მოიწევდნენ ჩემი ფანჯრისკენ .
სიყვარული ატრიალებსო დედამიწას , მგონი აფერადებს კიდეც სამყაროს . იმედი , სიყვარული , სითბო , ფანტელები , სუსხი ეს სიტყვები მიტრიალებდა თავში და როდის ჩამეძინა ვერ გავიგე, თუმცა ჩაძინებამ ერთი ფრაზა ზუსტად მახსოვს .
-მეც მიყვარს ……..
ავტორი: თაზო ჭარელაშვილი