ელლი: და მათ ერთმანეთი შეუყვარდათ?
დიუკი: დიახ, შეუყვარდათ.
ისინი ძალიან ბევრ რამეში ვერ თანხმდებოდნენ. ხშირად მოსდიოდათ ჩხუბი და კამათი.
მაგრამ მიუხედავად ყველაფრისა, მათ ერთი ძალიან მნიშვნელოვანი რამ აერთიანებდათ — სიგიჟემდე უყვარდათ ერთმანეთი.
ელლი: რატომ არ მწერდი? რატომ? ჩემთვის უკვე ყველაფერი დასრულდა. 7 წელი გელოდი და ახლა უკვე ძალიან გვიანია . . .
ნოა: 365 წერილი მოგწერე . . . ერთი წლის განმავლობაში ყოველდღე გწერდი. არაფერიც არ დასრულებულა . . . და ახლაც არაფერია გვიან.
დიუკი: სადაც ის არის, ჩემი სახლიც იქაა.
ნოა: რა უნდა ვაკეთო ნიუ-იორკში?
ელლი: უბრალოდ, იყო ჩემთან ერთად.
ელლი: და შენ ფიქრობ, რომ ჩვენს სიყვარულს სასწაულის მოხდენა შეუძლია?
დიუკი: ვფიქრობ, რომ ასეა.
აზრად მოუვიდა, რომ თუ ელლის საოცნებო სახლს ააშენებდა, იგი აუცილებლად დაუბრუნდებოდა მას. ზოგი ამას ძლიერი სიყვარულის ძალას ეძახდა, ზოგიც კი სხვა რამეს . . . თუმცა ერთი რამე ცხადი იყო, რომ ნოა ცოტათი მაინც შეიშალა ჭკუიდან.
დიუკი: ჩემთვის ძეგლი არავის დაუდგამს და ჩემი სახელიც მალე დავიწყებას მიეცემა. მაგრამ ერთი რამ რის გამოც ცხოვრებაში წარმატებულ ადამიანად მივიჩნევ თავს არის ის, რომ მიყვარდა . . . მიყვარდა მთელი გულით და სულით. და ჩემთვის ეს ყოველთვის საკმარისი იყო
ნოა: შეწყვიტე ფიქრი იმაზე, თუ რა სურს სხვას, რა მსურს მე და რა სურთ შენს მშობლებს ! შენ თვითონ რა გსურს ?