“უკაცრავად . . .მაპატიეთსითავხედე. . .
ვხედავჩქარობთ, მაგრამუნდადაგაყოვნოთ,
ვერმიცანით? სულვერაფერსმიგახვედრეთ?
თქვენიხსოვნისნაწილივარქალბატონო.
რატომშეკრთით, ღაწვებსფერიდაჰკრავსთეთრი,
ნუთუგულშიძველიგრძნობაკვლავბატონობს?
გამოცვლილხარ. . .
თუმცთვალებიძველებურიშეგრჩენიათქალბატონო.
მეროგორვარ, რასვაკეთებ, რადარმკითხავთ?
ცოლიმყავსდაშვილიცუნდაგავათხოვო,
დღესყველაფერსერთადგეტყვით, რაცარმითქვამს
ქალბატონო. . .
მაგსიმკაცრითთუუზომოსიამაყით,
რამოიგეთ, რასაჩუქარსელითბოლოს?. . .
მენანებით. . .ლოდინითდადარდითდაღლილს,
სიბერეცკიშეგპარვიათქალბატონო. . .
თქვენსწინაშეთუკირამედავაშავე,
ამიხსენით! . .მიმანიშნეთ! . .არდამზოგოთ!..
საკუთართავსჩათვლითალბათდამნაშავედ;
სინანულიგვიანიაქალბატონო. . .
ესცხოვრებაბილიკიაეკლიანი,
ბევრიდადისლუკმასეძებსსამათხოვროს,
არმოგწყინდათმარტოდ–მარტოხეტიალი?
გულახდილადმიპასუხეთქალბატონო. . .
დრომოვიდაუკვეჩვენიგანშორების,
ქედსმოგიხდითამწუთებისსამახსოვროდ,
გახსოვთ? მაშინ. . .თვალს, რომვეღარგაშორებდით,
ახლაკიდევრაგატირებთქალბატონო. . .
თუგიყვარდით, ამიხსენითრატომდამგმეთ,
დღესვინაგყავთპატრონიანსაპატრონო,
მომიტევეთ. . .
ერთხელკიდევპატივსდაგდებთდასახლამდემიგაცილებთქალბატონო . . .”
გამომგზავნის სახელი: თეკო