ერთხელ ოსტატმა უთხრა მოსწავლეს:
– დღეს ჩვენ ჩავალთ ხალხთან და მათ შეკითხვებს ვუპასუხებთ.
ისინი ჩამოვიდნენ მთიდან, დაჯდნენ ერთ პატარა გორაკზე და დაიწყეს ლოდინი.
მოდიოდნენ ადამიანები და სვამდნენ კითხვებს – ცხოვრების საზრისზე, სამყაროს წყობაზე… მაგრამ ოსტატი დუმდა და ხმას არ იღებდა.
ბოლოს, ერთმა მგზავრმა იკითხა:
– ხომ ვერ მიმასწავლით, როგორ მივიდე უახლოეს დასახლებამდე?
ოსტატმა აუხსნა გზა, გააცილა და ბარგის წაღებაშიც დაეხმარა.
უკანა გზაზე მოსწავლე დიდხანს დუმდა, ბოლოს კი იკითხა:
– ოსტატო, როდესაც ადამიანები მოდიოდნენ შენთან და ჭკვიან კითხვებს გისვამდნენ, ხმას არ იღებდი, მაგრამ, როდესაც მგზავრი გამოგელაპარაკა, შენ გესიამოვნა, ხმა ამოიღე და გააცილე კიდეც ის, შეგიძლია ამიხსნა რატომ?
– იმიტომ რომ მთელი დღის განმავლობაში, ეს იყო ერთადერთი ადამიანი, რომელმაც ზუსტად იცოდა რა უნდოდა…