ერთი ჩვეულებრივი, კორეელი ბიჭი სცენაზე გამოსასვლელად ემზადება.
“22 წლის ვარ. ჩემი სახელია ჩოი სუნგ ბონგი. ძალიან რთულ სიტუაციაში ვცხოვრობდი. ამ შოუშიც კი არაკომფორტულად ვგრძნობ თავს. მსურს ისეთივე ვიყო,როგორიც სხვები არიან. კარგად არ ვმღერივარ, თუმცა როცა ვღერი თავს სრულიად განსხვავებულ პიროვნებად ვგრძნობ” – ამბობს იგი
წამყვანი: გამარჯობათ.
ბიჭი: მე ჩოი,სუნგ ბონგი ვარ. 22 წლის.
წამყვანი: თქვენი გამოხედვიდან არ ჩანს რას საქმიანობთ.
ბიჭი: მე ხელის მუშა ვარ.
წამყვანი: როგორც თქვენი აპლიკაციიდან ჩანს, ოჯახის სექცია ცარიელია.
ბიჭი: 3 წლის ვიყავი,როდესაც ბავშთა თავშესაფარში მიმაბარეს. და 5–ის ვიყავი,როდესაც იქიდან გამოვიქეცი,რადგან მცემდნენ.
წამყვანი: და როგორ ცხოვრობდით ამის შემდეგ?
ბიჭი: სასმელებს ვყიდდი ქუჩაში და ასე ვცხოვრობდი დაახლოებით 10 წელი.
წამყვანი: ვინმე გყავდათ გვერდით?
ბიჭი: არა, მარტო ვიყავი.
წამყვანი: და ასე ცხოვრობდით, მას შემდეგ, რაც 5 შეგისრულდათ?
ბიჭი: დიახ.
უყურეთ მის გამოსვლას