…აგატა კრისტი მხოლოდ შემოქმედებით წვის გადმოცემას კი არ ცდილობდა, არამედ იმ თავისებური ტკივილის ჩვენებასაც, რაც ხელოვანის ცხოვრებას უდავოდ თან სდევს: რომ არ შეუძლია ნამდვილად ბედნიერი ან უბედური იყოს, ნამდვილი სიძულვილი, სასოწარკვეთა, აღმაფრენა თუ სიყვარული განიცადოს – ხელოვანსა და სამყაროს შორის ხომ მუდმივად ესთეტიკური ფილტრია მოთავსებული… სამწუხაროდ, ხელოვანი, რომელიც სამყაროს გარკვეულწილად გარედან აკვირდება, მას გაორებულად, ორმხრივად და, შესაბამისად ნაკლებ მძაფრად აღიქვამს…
მიშელ უელბეკი. ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობა. „მსოფლიო კლასიკა. „
„პლატფორმა“ გვ.86