ჩემს ბავშვობაშიც იყო ასეთი, ძველი ლურჯი ხიდი. ქვეშ მორახრახე საღებავგადასული, ჯანგიანი ვაგონებით. პაწაწინა იტალიურ ეზოსთან ახლოს. ეზოში კიბიანი და ხისკარიანი სახლით, სადაც ძილის წინ ბებო ზღაპრებს მიკითხავდა ხოლმე და მისი ხმისა და რელსებზე მოსრიალე ვაგონების მონოტონურ სინქრონში ჩაძინებული ფერად სიზმრებს ვნახულობდი.
ახლა ამ პატარა, ხისკარიანი სახლის რომელიღაც კედელზე, ჩარჩოში ჩასმული ფოტოდან მიღიმის. ეს ზუსტად ის ფოტოა ნაცრისფერ, გაყინულ ქვაზე, რომ ამოტვიფრეს ცამეტი წლის წინ, სახლის ზემოთ, სასაფლაოზე… მომღიმარი და ბედნიერი, ზუსტად ისეთი როგორიც სიცოცხლეში მახსოვს. მერე მახსენდება ნაცრისფერ ქვასთან მოყოლილი ტკივილიანი და ცრემლიანი ამბები… ქვევით ისევ სახლი. პატარა, ჭრელა-ჭრულა სარეცხით მოფენილი ეზო და მის შიგნით მოთამაშე თორმეტი წლის გიო და ნაწნავებიანი ხატია…
ეზოს უკან, ჩუმად მოწეული ნახევარი ღერი სიგარეტი. კოცნის თეორიული გაკვეთილები, დიდ და გამოცდილ დაქალებთან. გიოს მოწერილი, ბოლოებშემომწვარი და ვარდჩაკრული სასიყვარულო ბარათები და ნაწნავებიანი ხატიას სუულ პირველი ბავშვური ეჭვიანობა… ახალი წლის ღამეები და ყინულზე მოცეკვავე წყვილები. ეზოს უკან დადგმული, საბავშვო სპეკტაკლები. საღამოს ბირჟები და თეთრი, გახუნებული სიძველისგან მორყეული ჯიხური…
გროზნოს ქუჩა…
და ხიდი… ძველი, ლურჯი ხიდი. ქვეშ მორახრახე სარებავგადასული, ჟანგიანი ვაგონებით…
ყველა ქალაქში არის ხიდი, სადაც შეგიძლია ჩამოჯდე და იფიქრო.
გამომგზავნი/ავტორი: მარიამ გიგუაშვილი