გზა რეალობიდან ოცნებამდე… არც ისე იოლია… პირველ რიგში იმიტომ, რომ ჩვენ მივეჩვიეთ რეალობაში ცხოვრებას… ჩვენ ვისწავლეთ, რომ მიწაზე მყარად უნდა ვიდგეთ; რომ დღევანდელი კვერცხი უნდა გვერჩივნოს ხვალინდელ ქათამს; რომ მიწაზე მყარად დგომის გარეშე გაგიჭირდება და დაეცემი; რომ მერე ასე დაცემულს და გაჭირვებულს ქვა აღმართში მოგეწევა… რომ ურემი რომ გადაგიბრუნდება, მერე მიხვდები, გზა სად იყო და სანამ მიხვდები, ხომ დაიღუპები შენი ურმიანად… რომ ვინც მაღლა ღრუბლებში დაფრინავს, უსაქმურია და მალე მიწაზე დაენარცხება…მოკლედ, ჩვენ ძალიან მაგრად ვისწავლეთ, რომ ოცნება დამღუპველია…
არადა, ერთხელ ასეთი ფრაზა მოვისმინე ერთ-ერთ აუდიო წიგნში: სამყაროს პრინციპები სხვა არაფერია, თუ არა ბუნების კანონები… დააკვირდი ბუნების კანონებს და მიიღებ პრონციპებს, რომლის მიხედვითაც ღირს ცხოვრება…
ბუნება შეუცვლელი მასწავლებელია… ეკჰარტ ტოლე ამბობს, რომ ყველაფერი ბუნებაში მიისწრაფვის მაქსიმალური განვითარებისკენ და ადამიანის მსგავსად არ წყვეტს შუა გზაში გაჩერებას… მართლაცდა, ჩვენ შეგვიძლია დავინახოთ, როგორ ისწრაფვის ბუნების თითოეული ნაწილი ოცნებისა და სიმაღლეებისკენ…
ალბათ, გსმენიათ ან გინახავთ, როგორ ხეთქს ასფალტს ბალახი, ეს უნორჩესი ნაწილი ბუნებისა… რა შეიძლება ვისწავლოთ მისგან? – შეუპოვარი სწრაფვა სიცოცხლისკენ, ზრდისკენ, თავისუფლებისკენ… ეს არის ბალახის ოცნება…
ბევრი მაგალითი და მასწავლებელია ჩვენთვის ბუნებაში, მაგრამ ყოველთვის აღმაფრთოვანებდა პეპლის ფენომენი… რა გზას გადის მუხლუხო, რომ გახდეს ჭუპრი და მერე გაფრინდეს… რა პრინციპებს ვხედავთ მის მაგალითზე?
პირველი, რომ თურმე პეპლად ქცევა საკმაოდ მტკივნეული პროცესია, ისევე, როგორც პერსონალური განვითარება… გამოდის, რომ სამყარო არც ისე იოლად გვაღწევინებს ჩვენს ოცნებებს, როგორც ეს ჩვენ გვინდა და რის მიღებასაც ხან ვიზუალიზაციით და ხან ათასგვარი გაუგებარი მეთოდებით ვცდილობთ… აქ საკვანძო მომენტია, ჩვენ ვიყოთ მზად ამ ოცნების ასრულებისთვის, მაშასადამე, გავიაროთ ის ტკივილიანი და ეკლიანი გზა, რასაც პერსონალური განვითარება ჰქვია, რომ ჩვენი გრავიტაცია შეწვდეს ჩვენს ოცნებებს…
მეორე, ჩემთვის პეპელა თავისუფლების სიმბოლოა… გინახავთ ოდესმე, როგორ ძვრება პარკიდან და ფრენას როგორ იწყებს? თავისუფლება – ყველა შემზღუდველი და დეპრესიული რწმუნებულების მიერ ჩვენთვის მოქსოვილი ბადიდან თავის დაღწევასა და საკუთარი ცხოვრების მართვის დაწყებასთან ასოცირდება…
თავისუფლება, განვითარება, სილამაზე, ფრენა – პეპლის ოცნებაა…
მოდით, ავიღოთ “ფრენა”. ადამიანი სულ ოცნებობდა ფრენაზე… თუ დააკვირდებით, ოცნება და ფრენა ზოგჯერ გაიგივებული აქვს ქართულ გამონათქვამებს… ეე, სად დაფრინავ, ჩამო მიწაზე; აუ, ეგ სულ ღრუბლებში დაფრინავს – ჩვენვე ვადასტურებთ, რომ ოცნება ფრენაა, “რეალობა” კი – დამიწება… ჰოდა, ადამიანი ოცნებობდა ფრენაზე… ე.ი. სულ ჰქონდა ოცნება, არ ეცხოვრა მხოლოდ დამიწებული ცხოვრებით…
ახლა კი რაც შეეხება ფრენის ანუ ოცნების შიშს და რა ეტაპებს გავდივართ შიშის გადალახვისას…
თვითმფრინავის მაგალითს მოვიყვან…
ვთქვათ, გეშინია ფრენის… ზიხარ და გეშინია… ძალიან გეშინია… ცაში იხედები და იქ ჭექა-ქუხილია… ეს ხომ საერთოდ ჭკუიდან გშლის… რა ხდება მერე?
ყველაფერი, ერთი შეხედვით, კოშმარულად იწყება… შენ ხვდები, რომ მართალი იყავი რომ გეშინოდა… თვითმფრინავი იწყებს სიჩქარის აკრეფვას, მერე ნელ-ნელა იწევს მაღლა, იცვლება წნევა, ყურები გიგუბდება, გული ლამისაა “ნასკებში ჩაგივარდეს”, მართლა გგონია, რომ დაიღუპები და უკვე ნანობ, რატომ ჩაჯექი ამ დაწყევლილ თვითმფინავში…
მერე კიდევ უარესი… შედიხარ პირდაპირ ჭექა-ქუხილის ზონაში, ირგვლივ არაფერი ჩანს, თვითმფრინავი ყანყალებს, ძაგძაგებს, ფიქრობ, რომ აი, ახლა კი ნამდვილად ჩამოვარდები, ან მეხი დაგარტყამს, ან… ან… ან… და იწყებ მთელი ცხოვრებისთვის თვალის გადავლებას… და ჰოი, საოცრებავ… უკვე გეჩვენება, რომ ის არც ისე ცუდი იყო, როგორც გეგონა, რომ მშვენივრად იჯექი შენს აკვარიუმში, რომ დედამთილი (ან სიდედრი) არც ისე ძალიან გიშლიდა ნერვებს და რაღაცნაირად საყვარლადაც კი გეჯაჯღანებოდა და იწყებ ნამდვილ, გულისწამღებ სინანულს, რომ აწიე ერთი ადგილი და მოინდომე ფრენა… რა შენი საქმე იყო ახლა ეს ფრენა, თავს რომ იგიჟებდი საერთოდ, ა?..
მოკლედ, ასე გადის გარკვეული ხანი… და მერე?
მერე თვითმფრინავი მიიწევს კიდევ უფრო მაღლა… სცდება ღრუბლებს და ექცევა მათ ზემოთ… აღარც ქუხილი, აღარც შავი ღრუბელი, მზე, მზე, მზე და არაფერი მზის გარდა… თან უწონადობის უცნაური შეგრძნება… და უცნაური სიმშვიდე… და რა ხდება ამ დროს შენში?.. დედამთილი (სიდედრი) ისევ ისეთი “ალქაჯი” (გავიცინოთ ცოტა) ხდება, ადრინდელი შენი ცხოვრება ისევ ისეთი მოსაწყენი და შენ ხვდები, რომ სწორი ნაბიჯი გადადგი, როცა ფრენა არჩიე და უდიდესი შინაგანი სიჩუმე, სიმშვიდე და სიბრძნე მოდის შენთან… და მერე უკვე აღარ შეგიძლია ფრენის გარეშე…
თუ დააკვირდებით და, მაღლა ფრენისასაც არის ტურბულენტური ზონები – ჰაერში ორმოები – (ხედავთ, აქაც არ არსებობს გზა ორმოს გარეშე), ხანდახან შეგაბარჯღალებს მაგრად, მაგრამ რაც მთავარია, ყველამ ვიცით, რომ ეს დროებითია და ამიტომ პანიკაში არ ვვარდებით…
აი, ამ გზას გავდივართ რეალობიდან ოცნებამდე… ამ გზას, პირველ რიგში, ჰქვია პერსონალური განვითარება და მას ახლავს ტკივილები და შიში, მაგრამ სწორად გამოყენებული, გაკონტროლებულ-დაძლეული შიში… რომელიც ინდიკატორია იმისა, რომ მაღლა ფრენას იწყებ…
მგონი კარგი მაგალითი გამოდგა თვითმფრინავის მაგალითი, მაგრამ აქ ერთი “მაგრამ” ჩნდება… როცა თვითმფრინავში ზიხარ და მაღლა აფრენის ეტაპებს გადიხარ, უკან დასახევი გზა არ გაქვს… ამიტომ იძულებული ხარ, იფრინო… აი, ცხოვრებაში კი ცოტანი თუ ვწვავთ უკან დასაბრუნებელ ხიდებს და ძალიან ხშირად, სწორედ პირველივე ეტაპზე ვანებებთ თავს ფრენისკენ – ჩვენი ოცნებებისკენ სწრაფვას…
იმედია, არასოდეს დავნებდებით… წარმატებებს გისურვებთ თქვენი ოცნებებისკენ სწრაფვის გზაზე…
სიყვარულით, ნატა თვალაძე