როგორ შთააგონებენ ნამდვილი ლიდერები?

დაახლოებით სამი წლის წინათ, ერთი მნიშვნელოვანი აღმოჩენა გავაკეთე. ამ აღმოჩენამ ძირფესვიანად შეცვალა ჩემი აზრი სამყაროს ფუნქციონირების შესახებ და შეცვალა ჩემი დამოკიდებულება მის მიმართ. აღმოვაჩინე,რომ არსებობს მოდელი, რომლის მიხედვითაც დიდი ლიდერები და ორგანიზაციები მოქმედებენ – ვგულისხმობ,რომ apple-ი , მარტინ ლუთერ კინგი და ძმები რაიტები ფიქრობენ და მოქმედებენ ზუსტად ერთი და იმავე გზით. ამ აღმოჩენას ოქროს წრე ვუწოდე.

“რატომ? როგორ? რა?”. ეს პატარა იდეა განმარტავს, თუ როგორ შთააგონებენ დიდი ორგანიზაციები და ლიდერები ადამიანებს. ყველა ადამიანმა და ორგანიზაციამ იცის რას აკეთებს.ბევრმა იცის,როგორ აკეთოს, მაგრამ ძალიან,ძალიან ცოტამ იცის რატომ აკეთებს იმას, რასაც აკეთებს. კითხვა „რატომ?“–ში მე არ ვგულისხმობ „მოგების მიღებას“. ეს შედეგია – მხოლოდ შედეგი. ვგულისხმობ: რა არის თქვენი მიზანი? მოტივი? მამოძრავებელი ძალა? რისი გწამთ? რატომ არსებობს თქვენი ორგანიზაცია? რატომ დგებით დილით ადრე? რატომ უნდა აინტერესებდეთ თქვენი საქმიანობა სხვა ადამიანებს? თუ, ჩვენი აზროვნება, მოქმედება და ურთიერთობა გარედან შიგნით ხდება, მაშინ ცხადია,რომ ჩვენ ყველაზე ცხადიდან ყველაზე გაურკვეველისაკენ მივდივართ. დიდი ორგანიზაციები და ლიდერები – თავიანთი ზომიდან და წარმოების მასშტაბიდან გამომდინარე – ფიქრობენ, მოქმედებენ და ურთიერთობენ წრის შიგნიდან გარეთ.

ნება მომეცით ერთი მაგალითი გითხრათ. მე apple-ს იმიტომ მოვიხმარ,რომ ადვილად გასაგებია ჩემთვის. Apple-ი რომ სხვა ორგანიზაციების მსგავსი იყოს, მისი მარკეტინგული მესიჯი იქნებოდა: „ჩვენ მაგარ კომპიუტერებს ვაწარმოებთ. აქვს ლამაზი დიზაინი, მარტივად გასაგები და მომხმარებელზე ორიენტირებულია. გსურთ იყიდოთ?“. „ოჰ,არა“. ეს გზაა,რომლითაც ორგანიზაციების უმეტესობა ურთიერთობს პოტენციურ მყიდველთან. დღეს ასე მოქმედებს მარკეტინგი,ასე იყიდება პროდუქცია, ასე აზროვნებენ ადამიანები.ვამბობთ,რას ვაკეთებთ,რით განვსხვავდებით სხვებისაგან , ანდა რით ვართ უკეთესები და ველოდებით ადამიანების რეაქციას,რომ შეიძენენ რამეს, ხმას მოგვცემენ ან რაიმე ამდაგვარს. „ეს ჩვენი ახალი იურიდიული ფირმაა. გვყავს საუკეთესო ადვოკატები, უამრავი კლიენტი და ყოველთვის მაქსიმუმს ვაკეთებთ ადამიანებისათვის,რომლებიც ჩვენთან თანამშრომლობენ“. „ეს ჩვენი ახალი ავტომობილია: კარგი წვა აქვს, ტყავის სავარძლები, იყიდეთ ჩვენგან.“ ეს არაა ეფექტური.

როგორ მოქმედებს “apple”-ი? „ყველაფერს რასაც ვაკეთებთ,სტატუს კვოს გამოწვევაა. ჩვენ გვჯერა განსხვავებულად აზროვნების. ჩვენ გამოწვევას ვუცხადებთ სტატუს კვოს იმით , რომ ვცდილობთ ჩვენი პროდუქცია ლამაზი დიზაინით გამოირჩეოდეს,იყოს მარტივად გამოყენებადი და მომხმარებელზე ორიენტირებული. აი, ამ გზით ვაწარმოებთ მაგარ კომპიუტერებს. გსურთ შეიძინოთ ჩვენგან?“ სრულიად განსხვავებულია,არა? თქვენ მზად ხართ იყიდოთ კომპიუტერი ჩემგან. და თუ შეამჩნიეთ, ერთადერთი რაც გავაკეთე ის იყო ,რომ ინფორმაციის მიწოდების თანმიმდევრობა შევცვალე. ეს კი იმას ამტკიცებს,რომ ადამიანები იმას კი არ ყიდულობენ რასაც აკეთებთ, არამედ იმას, თუ რატომ აკეთებთ მას.

აი, რატომ ყიდულობენ კომპიუტერებს apple-ისაგან.მაგრამ არც მის მიერ გამოშვებულ mp3 ფლეერებზე და ტელეფონებზე ვამბობთ უარს.მაშინ,როცა ზემოთ ავღნიშნეთ,რომ apple–ი უბრალოდ კომპიუტერული კომპანიაა. არ არსებობს რაიმე ძირეული განსხვავება,რომელიც მას თავისი უშუალო კონკურენტებისაგან გამოარჩევს. მათ კონკურენტებსაც იგივე კვალიფიკაცია გააჩნიათ ამ პროდუქციის წარმოებაში.მაგრამ ისინი ცდილობენ. რამოდენიმე წლის წინ gateway-იმ გამოუშვა ბრტყელეკრანიანი ტელევიზორები. მათ ეს საქმე კარგად გამოსდით,რადგან წლებია,რაც ამგვარ მონიტორებს უშვებენ.არავინ იყიდა მათი ტელევიზორები. Dell-მაც გამოუშვა MP3 ფლეერები და ტელეფონები. ხარისხი და დიზაინი არაჩვეულებრივია, თუმცა არავინ იყიდა. ფაქტია,რომ ჩვენ ვერც კი წარმოგვიდგენია,რატომ უნდა ვიყიდოთ MP3 ფლეერი მათგან.რატომ უნდა იყიდო ეს პროდუქცია კომპიუტერული კომპანიისაგან? მაგრამ ჩვენ ყოველდღე ვაკეთებთ ამას. ამოცანას არ წარმოადგენს ბიზნესის კეთება, ყველასთან ვისაც სჭირდება ის,რაც თქვენ გაქვთ. მიზანს წარმოადგენს იმ ადამიანებთან საქმის დაჭერა,რომელთაც სჯერათ იმის, რისიც თქვენ გჯერათ. ეს საუკეთესო ნაწილია:

ყველაფერი რასაც ვამბობ, უბრალოდ ჩემი მოსაზრებები არაა. ეს ბიოლოგიის საფუძველებში დევს.არა ფსიქოლოგიის. თუ ადამიანის ტვინის ჭრილს დავაკვირდებით,ზემოდან ქვემოთ,რას დავინახავთ? ადამიანის ტვინი 3 ძირითადი კომპონენტისაგან შედგება,რომელიც ზუსტად შეესაბამება ოქროს წრეს. ჩვენი უახლესი ტვინი, ჰომოსაპიენსის ტვინი, ჩვენი ნეოკორტექსი,რომელიც შეესაბამება „რა“ დონეს.

ნეოკორტექსი პასუხს აგებს ჩვენს რაციონალურ და ანალიტიკურ აზროვნებასა და ენაზე. შუა, ორი ტვინი წამოადგენს ლიმბურ ნაწილებს. ლიმბური ტვინები განსაზღვრავენ ჩვენს გრძნობებს. მაგალითად, ნდობასა და ლოიალურობას. ისინი ასევე პასუხს აგებენ, ადამიანთა ქცევაზე, გადაწყვეტილებების მიღების უნარზე და არა აქვთ კავშირი მეტყველებასთან.

სხვა სიტყვებით,რომ ვთქვათ,როდესაც წრის გარედან შიგნით ვმოქმედებთ, მართალია, ადამიანს შეუძლია გაიაზროს უამრავი რთული ინფორმაცია,როგორიცაა თვისებები, სარგებელი,ფაქტები და ციფრები, მაგრამ ეს რეაქციას არ იწვევს. და როდესაც შიგნიდან გარეთ ვმოქმედებთ, ჩვენ ტვინის ზუსტად იმ ნაწილს ვესაუბრებით,რომელიც ადამიანის მოქმედებას აკონტროლებს და ამით ადამიანებს საშუალებას ვაძლევთ,რომ მოახდინონ მისი რაციონალიზება, იმ მატერიალური ნივთებით, რომელთაც ვამბობთ და ვქმნით.აი, ასე მიიღება გადაწყვეტილება. ხანდახან შეიძლება ვინმეს ყველა ფაქტი და ციფრი განუმარტო და მან გითხრას: „მესმის,რასაც ამბობ, მაგრამ ასე მგონია,რომ „რაღაც ისე ვერაა“. რატომ ვიყენებთ ამ ფრაზას (რაღაც ისე ვერაა)? იმიტომ,რომ ტვინის ის ნაწილი,რომელიც იწვევს გადაწყვეტილების მიღებას ვერ აკონტროლებს მეტყველებას. და ყველაზე მეტი,რაც შეიძლება ვთქვათ ეს სიტყვებია: „არ ვიცი.მაგრამ რაღაც ისე ვერაა“.ხანდახან ამბობთ,რომ გულის კარნახს მიჰყვებით,ან სულის.კარგით რა,არ მიყვარს ამის თქმა, მაგრამ სხეულის სხვა ნაწილები არ განსაზღვრავენ ჩვენს მოქმედებას…

მაგრამ თუ არ იცით,რატომ აკეთებთ იმას,რასაც აკეთებთ. და ადამიანები რეაგირებენ იმაზე, თუ რატომ აკეთებთ ამას, რატომ მოგცემენ ხმას, ან იყიდიან თქვენგან რამეს, ან რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია, რატომ გიერთგულებენ და იქნებიან იმის მხარდამჭერი და ნაწილი რასაც თქვენ აკეთებთ.და კვლავ, ამოცანას არ წარმოადგენს გქონდეთ ურთიერთობა მათთან ვისაც სჭირდება ის,რასაც აკეთებთ.თქვენი მიზანი უნდა იყოს ის,რომ გაყიდოთ პროდუქცია ადამიანებზე,რომელთაც სჯერათ იმის,რისიც თქვენ გჯერათ. ამოცანა არ უნდა იყოს იმ ადამიანთა სამსახურში აყვანა, ვისაც სამსახური სჭირდება, თქვენს მიზანს უნდა წარმოადგენდეს მათი დაქირავება, ვისაც სჯერა იმის,რისიც თქვენ გჯერათ. თუ ისეთ ადამიანებს დაიქირავებთ,რომელთაც უბრალოდ საქმის კეთება შეუძლიათ, ისინი მხოლოდ ფულისათვის იშრომებენ, მაგრამ თუ სამსახურს მისცემთ ადამიანს,რომელსაც სჯერა იმის,რისიც თქვენ,იგი ბოლომდე, მთელი სულითა და გულით თქვენთან იქნება. ძმები რაიტების მაგალითი ამ შემთხვევაში საუკეთესოა.

ბევრს არ სმენია სამუელ პიერპონტ ლენგლის შესახებ.20–ე საუკუნის დასაწყისში, ადამიანის მიერ კონტოლირებადი ძრავიანი საფრენი მანქანის შექმნა,ძალიან ბევრი ადამიანის მიზანს და მისწრაფებას წარმოადგენდა.ყველას სურდა ამის გაკეთება.სწორედ,სამუელ პიერპონტ ლენგლის ჰქონდა ის,რასაც ჩვენ დღეს წარმატების რეცეპტს ვუწოდებთ. ვგულისხმობ იმას,რომ დღესაც კი,როდესაც ადამიანებს კითხავთ „რატომ განიცადა მარცხი თქვენმა პროდუქტმა და კომპანიამ?“, ისინი ყოველთვის 3 იგივე მიზეზს დაგისახელებენ: კაპიტალის უკმარისობა, შეუსაბამო კადრები და ცუდი საბაზრო პირობები“. ყოველთვის იგივე პასუხებია. მოდით განვიხილოთ, სამუელ პიერპონტ ლენგლის მაგალითი.იგი სამხედრო დეპარტამენტმა 50 000 დოლარით დააფინანსა იმისათვის,რომ მფრინავი მანქანა შეექმნა. ფული პრობლემას არ წარმოადგენდა. იგი ჰარვარდის პროფესორი იყო, სმითსონიანის უნივერსიტეტში მუშაობდა და უამრავ საჭირო ადამიანს იცნობდა.ურთიერთობა ჰქონდა თავისი დროის ყველა დიდ მოაზროვნესთან. დაიქირავა უძლიერესი სპეციალისტები და არც ფული დაუშურებია. საბაზრო პირობებიც შესანიშნავი ჰქონდა. ნიუ–იოკ თაიმსი კვალდაკვალ დასდევდა და ყველა მის ნაბიჯს აშუქებდა – მთელი ამერიკა მას გულშემატკივრობდა.მაშ რატომაა,რომ დღეს არავინ იცის მის შესახებ?

ამავდროულად რამოდენიმე ასეული მილის მოშორებით, ოჰაიოს შტატიდან, დეიტონში, ორვილ და უილბერ რაიტებს,არაფერი არ გააჩნდათ იმის მსგავსი,რასაც დღეს ჩვენ წარმატების ფორმულას ვუწოდებთ.მათ ფული არ ჰქონდათ. ისინი თავიანთი ოცნებისათვის გაწეულ ხარჯებს ველოსიპედების მაღაზიიდან შემოსული ფულით ფარავდნენ. რაიტების სამუშაო ჯგუფიდან არცერთ ადამიანს არ ჰქონია კოლეჯის განათლება, არც ორვილსა და უილბერტს ჰქონდათ. ნიუ იორკ თაიმსში წარმოდგენაც კი არ ჰქონდათ მათ შესახებ, მაგრამ განსხვავება ის იყო,რომ ძმებ რაიტებს მიზანი და რწმენა ამოძრავებდათ. მათ სჯეროდათ,რომ შეეძლოთ საფრენი მანქანის შექმნა – სჯეროდათ,რომ მათი გამოგონება მსოფლიოს შეცვლიდა. სამუელ პიერპონტ ლენგლის კი სურდა მდიდარი და ცნობადი გამხდარიყო – იგი ამ მიზანს მისდევდა. და ჩვენ ვხედავთ,რაც საბოლოოდ მოხდა. ადამიანები,რომელთაც რაიტების ოცნების სჯეროდათ, მათთან ერთად თავგაუზოგავად შრომობდნენ, ლენგლის კი უბრალოდ ანაზღაურების მიღების მიზნით ედგნენ მხარში.ამბობენ,რომ ძმებ რაიტებს ყოველი გასვლისას თან სათადარიგო ნაწილების ხუთ–ხუთი კომპლექტი მიჰქონდათ,რადგან სწორედ ამდენჯერ უნდა განეცადათ მარცხი, ვიდრე ვახშმისათვის უკან დაბრუნდებოდნენ.

და საბოლოდ, 1903 წლის 17 დეკემბერს, ძმებმა რაიტებმა აფრენა შესძლეს.ხალხმა ამის შესახებ ,რამოდენიმე დღის შემდეგ შეიტყო. შემდეგმა მოვლენამ დაადასტურა,რომ ლენგლი არასწორი მიზნით იყო მოტივირებული. იმ დღიდან რაც ძმებმა რაიტებმა აფრენა შესძლეს, მან ბრძოლა შეწყვიტა.ხომ შეეძლო ეთქვა: „რა საოცარი აღმოჩენაა,მე ამ ტექნოლოგიას განვავითარებო“, მაგრამ მან ეს არ გააკეთა.ის პირველი არ ყოფილა,რომელიც მდიდარი და ცნობადი ვერ გახდა.

ადამიანები არ ყიდულობენ იმას,რასაც თქვენ აკეთებთ, ისინი ყიდულობენ იმას,თუ რატომ აკეთებთ მას.თუ თქვენს რწმენაზე ისაუბრებთ, მოიზიდავთ ადამიანებს,რომელთაც იგივე სწამთ,რაც თქვენ. და რატომაა მნიშვნელოვანი მათი მოზიდვა? ამას ინოვაციის გავრცელების კანონი ეწოდება.თუ კანონის შესახებ არ გაგიგიათ, ტერმინოლოგია მაინც გეცოდინებათ. მოსახლეობის პირველი 2.5 პროცენტი ინოვატორები არიან, შემდეგი 13,5 პროცენტი ადრეული ადაპტორები.შემდეგი 34 პროცენტი არის თქვენი ადრეული უმრავლესობა,შემდეგ მოდიან თქვენზე გვიანი უმრავლესობა და შემდეგ ჩამორჩენილები.

ჩვენ ყველანი დროის სხვადასხვა პერიოდში ამ სქემის სხვადასხვა ნაწილში ვიმყოფებით. ინოვაციის გავრცელების კანონი ამბობს,რომ დიდი საბაზრო წარმატება თუ გვსურს,ან გვინდა,რომ ჩვენი იდეა მასობრივად მიიღონ, ამას ვერ შევძლებთ, ვიდრე არ მივაღწევთ გარდატეხის წერტილს, ბაზარზე შეღწევადობის 15–სა და 18 პროცენტს შორის. და ამის შემდეგ სისტემა თავად მუშაობს. მიყვარს როდესაც ბიზნესმენს ვეკითხები: „რამდენია თქვენი ახალი ბიზნესის შეღწევადობის დონე? მათ სიამოვნებთ პასუხის გაცემა: „დაახლოებით 10%–ი“. კარგი, ცუდი არაა,როდესაც მომხმარებლების 10 პროცენტთან გაქვთ წვდომა. ყველას ჰყავს მომხმარებელთა 10 პროცენტი,რომელთაც ესმით პროდუქტის ავკარგიანობის შესახებ. ასე ავღწერთ მათ,არა? ინსტიქტურ გრძნობას ჰგავს: „ოჰ, მათ უბრალოდ ესმით ამის“. პრობლემას ის წარმოადგენს,რომ ვიდრე საქმიანობას დაიწყებდეთ როგორ გაარჩევთ მათ ვინც გაიგებს პროდუქტის არსს იმათგან, ვინც ვერ გაიგებს? სწორედ აქ ჩნდება, პატარა სიცარიელე,რომელიც აუცილებლად უნდა ამოივსოს. ჯეფრი მური მას უფსკრულის გადაკვეთას უწოდებს, იმიტომ,რომ როგორც ვხედავთ ადრეული უმრავლესობა არ ეცდება რამეს, ვიდრე ვინმე არ გააკეთებს პირველად. და ეს ადამიანები, ინოვატორები და ადრეული ადაპტორები, თავს კომფორტულად გრძნობენ,რომ მიიღონ გადაწყვეტილებები,რომელთაც იწვევს ის რწმენა,რაც ამ ადამიანებს გააჩნიათ.

ეს არიან ადამიანები,რომლებიც პირველი 6 საათი რიგში იდგნენ,რათა აიფონი ეყიდათ,როდესაც შეეძლოთ ერთი კვირის შემდეგ უბრალოდ შესულიყვნენ მაღაზიაში და დახლიდან უპრობლემოდ ეყიდათ.ეს არიან ადამიანები,რომელთაც 40 000 დოლარი დახარჯეს ბრტყელეკრანიან ტელევიზორებში,როდესაც ისინი პირველად გამოვიდა.ეს მათ იმიტომ,რომ არ გაუკეთებიათ,რომ ტექნოლოგია იყო მაგარი,არამედ იმიტომ,რომ პირველებს სურდათ ჰქონოდათ იგი. მიზეზი იმისა,რის გამოც ის პიროვნება პირველი 6 საათის განმავლობაში იდგა აიფონის რიგში, მის მსოფლმხედველობაში მდგომარეობს და იმაში, თუ როგორ სურდა სამყაროს დაენახა ისინი: ისინი პირველები იყვნენ. ადამიანები არ ყიდულობენ იმას,რასაც აკეთებთ, ისინი ყიდულობენ იმას, თუ რატომ აკეთებთ მას.

მსურს ინოვაციის გავრცელების კრახისა და წარმატების თითო ცნობილი მაგალითი მოგიყვანოთ.პირველი კომერციული მაგალითია.როგორც ზემოთ ვთქვით, ხალხი მიიჩნევს,რომ წარმატების რეცეპტი არის ფულში,საჭირო ხალხსა და კარგ საბაზრო პირობებში. და ამის შემდეგ წარმატება თითქოსდა გარდაუვალია.განვიხილოთ TiVo–ს მაგალითი.მას შემდეგ რაც TiVo ბაზარზე გამოჩნდა ისინი ერთადერთი მაღალხარისხიანი პროდუქციის მწარმოებლები არიან ბაზარზე. ხელები აგვიწევია,ეს ფაქტია. მათ მშვენიერი დაფინანსება ჰქონდათ. საბაზრო სიტუაციაც ფანტასტიური იყო.მაგრამ TiVo დღეს კომერციულად წარუმატებელია, მათ ფული ვერ გააკეთეს.როდესაც კომპანიის აქციები ბირჟაზე გაიტანეს , აქციის ფასი 30–სა და 40 დოლარს შორის მერყეობდა. შემდეგ კი სწრაფად დაეცა და არასოდეს ასცილებია 10 დოლარს და შეიძლება 6 დოლარზე მეტადაც კი არ გაყიდულა, თუ რამოდენიმე შემთხვევას არ ჩავთვლით.

როდესაც TiVo ბაზარზე გამოჩნდა, მათ თქვეს: „ჩვენ გვაქვს პროდუქტი,რომელიც აჩერებს მიმდინარე კადრს,ტოვებს რეკლამებს, უკან აბრუნებს ეთერს და იმახსოვრებს მაყურებლის ჩვევებს – მათი თხოვნის გარეშე.“ცინიკურმა უმრავლესობამ ამაზე ასეთი კომენტარი გააკეთა: „არც გვჯერა და არც გვჭირდება.არ მოგვწონს და გვაშინებს კიდეც“. რა მოხდებოდა, თუ ასე გვეტყოდნენ: „თუ ხართ ადამიანი,რომელსაც სურს აკონტროლოს თავისი ცხოვრების ყოველი ასპექტი, ჩვენ გვაქვს პროდუქტი თქვენთვის. მას შეუძლია კადრი დააპაუზოს,გამოტოვოს რეკლამები, დაიმახსოვროს თქვენი ჩვევები და ა.შ. ადამიანები არ ყიდულობენ იმას რასაც თქვენ აკეთებთ, ისინი ყიდულობენ იმას, თუ რატომ აკეთებთ ამას.და ის,რასაც აკეთებთ, ამტკიცებს იმას, თუ რისი გჯერათ.

ახლა მოგიყვანთ ინოვაციის გავრცელების წარმატებულ შემთხვევას, 1963 წლის ზაფხულში, ვაშინგტონის ბაღში, 250 000–მა ადამიანმა მოიყარა თავი იმისათვის,რომ მარტინ ლუთერ კინგისათვის მოესმინათ. მათთვის მოსაწვევები არავის დაუგზავნია და არც ვებსაიტი არსებობდა, სადაც შეკრების თარიღს შეამოწმებდნენ. როგორ მოახერხეს ეს მათ? ლუთერ კინგი არ იყო ამერიკაში ერთადერთი დიდი ორატორი.ის არც ერთადერთი ადამიანი ყოფილა,რომელიც იმჟამინდელი კანონებით იტანჯებოდა.ფაქტია,რომ მისი ბევრი იდეაც მცდარი იყო,მაგრამ მას ნიჭი ჰქონდა.ის არ მისულა ადამიანებთან იმის მოსაყოლად, თუ რა ცვლილებები უნდა მომხდარიყო ამერიკაში, ის ადამიანებს მოუთხრობდა იმის შესახებ, რისიც სჯეროდა: „მე მჯერა, მე მჯერა, მე მჯერა“ ხშირად გაიგონებდით მის ფრაზებში და ადამიანებმა რომელთაც სჯეროდათ იმის,რისიც მას სჯეროდა მისი იდეების გავრცელება დაიწყეს.ზოგიერთმა ასეთმა ადამიანმა ერთგვარი გეგმაც კი შექმნა,თუ როგორ შეიძლებოდა, უფრო მეტი ადამიანი მოეზიდათ. და მოხდა საოცრება, 250 000 ადამიანი შეგვროვდა დანთქმულ ადგილას, დანიშნულ დროს,რომ მოესმინათ ამ ადამიანისათვის.

რამდენი ადამიანი გამოვიდა იქ მარტინ ლუთერ კინგისათვის? არც ერთი. ისინი თავიანთი თავისთვის გამოვიდნენ.ეს იყო რწმენა, რომელმაც აიძულა ისინი 8 საათი ემგზავრათ ავტობუსით და აგვისტოს შუაგულში, ცხელი მზის ქვეშ მგარიყვნენ. ეს არ ყოფილა შავკანიანთა და თეთრკანიანთა დაპირისპირება, მისი აუდიენციის 25%–ი თეთრკანიანი იყო.

ლუთერ კინგს სჯეროდა,რომ ამქვეყნად ორი სახის კანონი არსებობს: ერთი რომელსაც სახელმწიფო ქმნის და მეორე,რომელიც ადამიანთა მიერ არის შექმნილი და მანამ ვიდრე ადამიანთა შექმნილი კანონები წინააღმდეგობაში მოდიოდა სახელწიფოს მიერ შექმნილთან ჩვენ უბრალოდ პრიმიტიულ საზოგადოებაში მოგვიწევდა ცხოვრება.უბრალოდ მოხდა ისე,რომ სამოქალაქო უფლებათა მოძრაობამ ხელი შეუწყო მას,რომ საკუთარი ხედვა ხალხისათვის გაეზიარებინა. ჩვენ მას დავეთანხმეთ არა იმიტომ,რომ იგი მარტინ ლუთერ კინგი იყო,არამედ იმიტომ,რომ ჩვენ გვინდოდა ეს.

მან წარმოთქვა სიტყვა: „მე მაქვს ოცნება“ და არა „მე მაქვს გეგმა“. მოუსმინეთ დღევანდელ პოლიტიკოსებს,დააკვირდით მათ თანმიმდევრულ 12 პუნქტიან გეგმებს. ისინი არავის შთააგონებენ, იმიტომ,რომ არსებობენ უბრალოდ ლიდერები და არსებობენ ადამიანები,რომლებიც ნამდვილად მართავენ და შთააგონებენ ხალხს.უბრალოდ ლიდერებს გავლენიანი პოზიციები და ძალა გააჩნიათ, მაგრამ მხოლოდ ნამდვილი ლიდერები შთაგვაგონებენ. არა არ აქვს მნიშვნელობა,ორგანიზაციები არიან ისინი, თუ ცალკეული ინდივიდები,, ჩვენ მივყვებით მათ, არა მათთვის,არამედ ჩვენთვის. და მხოლოდ ადამიანებს,რომლებიც იწყებენ შეკითხვით „რატომ?“ აქვთ შესაძლებლობა,რომ შთააგონონ გარშემომყოფები ან იპოვნონ ისინი, ვინც შთააგონებენ მათ..

თარგმანი:თემო ბერიშვილი