გადიოდა ხანი, დადგა წვიმიანი შემოდგომა. მოწყენილმა მარტოსულმა სუფთა ჰაერზე გასეირნება გადაწყვიტა. მან ფრთხილად გაშალა სამართებელი ბუდიდან და ამაყად მიიხედ–მოიხედა.
მაგრამ, აი საშინელება! ნეტავ რა მოხდა? ოდესღაც ნაზი პირი გაუხეშებოდა, ჟანგიან ხერხს დამსგავსებოდა და მზის სხივებს აღარ ირეკლავდა.
სამართებელი მიხვდა, რომ შეცდა და მწარედ ატირდა:
–რატომ ავყევი ცდუნებას? როგორ მივლიდა და მელოლიავებოდა დალაქი! როგორ ხარობდა ჩემი შრომით! ღმერთო ჩემო, ახლა კი, რა დღეში ჩავვარდი – პირი გამშავებია, დავკბილულვარ და საშინელი ჟანგი მომდებია. დავიღუპე, რაღა მეშველება!
სწორედ ასეთი სამწუხარო ხვედრი ელის ყველას, ვინც ნიჭიერია, მაგრამ იმის მაგივრად, რომ თავისი ნიჭი განავითაროს და სრულყოს, ამაყდება და თვითკმაყოფილი უსაქმურობას ეძლევა. ასეთი ადამიანი, ამ სამართელივით, თანდათან კარგავს ნათელი და მახვილი აზროვნების უნარს, იფიტება, ზარმაცდება და ბოლოს მის სულსა და ხორცს უვიცობის ჟანგი ჭამს.
